Obszerne zestawienie opisanych fotografii, ilustrujące zewnętrzne, przydrożne miejsca kultu religijnego (krzyże, figury i kapliczki) na terenie Powiatu Obornickiego. Autorem niniejszego zbioru dokumentacji jest Henryk Wojtysiak - regionalista, pasjonat gromadzenia dokumentów życia społecznego ziemi obornickiej.
Od momentu przyjęcia chrześcijaństwa w naszym kraju powszechnie zaczęto stawiać przydrożne krzyże
i kapliczki. Krzyże stawiano w określonych intencjach błagalnych, dziękczynnych oraz pokutnych.
Były i są znakiem wiary, ale przez wieki pełniły osobliwe funkcje. Najważniejszą z nich była ochrona przed złem. Dlatego stawiano je na rozstajach dróg, na końcu wioski, by siły nieczyste nie mogły się tam wedrzeć. Najwięcej krzyży stawiano w XVII wieku, kiedy katolicy byli represjonowani. Był to czas po wojnach napoleońskich, po Wiośnie Ludów i po uwłaszczeniu chłopów. Wolni chłopi dziękowali Panu Bogu za swoją wolność. Żadna z kapliczek nie powstała przypadkowo, każda do czegoś nawiązuje i przypomina o jakimś zdarzeniu. Kapliczki stawiane były też przez szlachtę, klasztory i proboszczów. W czasach kiedy kościołów było mało, stanowiły one w danej wsi miejsce kultu. Przy figurach odbywały się różne nabożeństwa np. odprawiano majowe, odmawiano różaniec, święcono potrawy w okresie Wielkanocnym. Krzyże i kapliczki otaczano wielką czcią. Przechodzący obok świętej figury przyklękał, robił znak krzyża świętego. Mężczyzna zdejmował czapkę, a co bardziej religijni całowali krzyż, prosząc Najwyższego
o błogosławieństwo. Krzyż czy kapliczka były od zawsze chlubą wsi, świadczące o pobożności mieszkańców.