Doktor Kazimierz Ulatowski urodził się 4 listopada 1886 roku w Małachowie-Wierzbiczanach w gminie Witkowo, powiat gnieźnieński, województwo wielkopolskie. Ukończył studia medyczne. W latach 1905-1908 studiował medycynę na Uniwersytecie Kijowskim i Lwowskim, gdzie w 1913 roku otrzymał dyplom doktora wszech nauk lekarskich. Jego całe życie wypełniała medycyna. Zanim los skieruje go do Obornik, to w 1915 roku jako obco poddany zostaje zesłany do Permskiej Guberni na Uralu, gdzie organizuje szpital dla chorych na tyfus plamisty,

po czym zostaje wyznaczony na lekarza kolejowego w Irkucku na Syberii, gdzie do 1921 r. stara się nieść pomoc potrzebującym ratując często ludzkie życie.

Po powrocie z Syberii zawarł związek małżeński z Klementyną Rudnicką z Dwernickich. W 1922 roku został powołany na stanowisko Komendanta Szpitala dla Repatriantów w Dubnie na Wołyniu, równocześnie pełniąc obowiązki Lekarza Naczelnego Ubezpieczalni Społecznej oraz prowadząc nadzór sanitarny całego powiatu.

W 1924 roku został wybrany na Naczelnika Polskiego Towarzystwa Sportowego „Sokół” w Dubnie.

W tym samym roku został też ojcem córki Haliny. W 1928 r. urodziła się jego druga córka, Zofia.

W 1935r. przenosi się z rodziną do Poznania i w 1936 zostaje naczelnym lekarzem Ubezpieczalni Społecznej

w Szamotułach obejmującej swoim zasięgiem 6 powiatów. Do Obornik przyjeżdża z żoną i obiema córkami

w 1937 roku i przez dwa lata pełni funkcję Lekarza Naczelnego i Kierownika Poradni Sportowej.

Z chwilą wybuchu wojny zostaje ewakuowany z aktami do Kutna, gdzie przez trzy miesiące jest komendantem Szpitala Wojskowego dla rannych a następnie pracuje w Szpitalu Powiatowym w Gostyninie. We wrześniu 1944 r. zostaje aresztowany i skazany na trzy miesiące więzienia za opór władzy niemieckiej i nadmierną opiekę nad polskimi pacjentami.

Po zakończeniu wojny wrócił z rodziną do Obornik i ponownie objął stanowisko Lekarza Naczelnego Ubezpieczalni Społecznej oraz Kierownika Poradni dla Matki i Dziecka. Pracował także, jako lekarz w Szpitalu Powiatowym i w Przychodni Obwodowej w Obornikach. W latach 1954 - 1961 pełnił funkcję Prezesa Oddziału Powiatowego Polskiego Czerwonego Krzyża. Członkiem Polskiego Czerwonego Krzyża był do śmierci.

Najwyższymi wartościami dla niego były: życie, zdrowie i godność każdego człowieka.

Całe jego życie było przykładem wielkiego humanitaryzmu. Za pracę zawodową został odznaczony: dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Odznaką za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia.

Za działalność społeczną, jako działacz PCK, był odznaczony Honorową Odznaką PCK III i II stopnia.